Het mysterie van de verdwenen kruidnoten

Het is oktober, de kruidnoten die tegenwoordig al vanaf september in de winkel liggen, staren me aan terwijl ik de boodschappen aan het doen ben. Zal ik het doen? Voor een keertje? Vooruit dan, ik pak een zakje kruidnoten en leg ze in mijn winkelwagen. Toch lekker en gezellig zo’n schaaltje met kruidnootjes op tafel.  De boodschappen reken ik af en ga op weg naar huis. Thuis word ik zoals altijd blij begroet door Milka en Paco, onze twee honden. Die twee zijn altijd blij, heerlijk. Ik zet mijn boodschappen neer en begroet ze, even een aai en een kroel voor ik op ga ruimen.

De honden kijken allebei geduldig toe hoe ik de boodschappen weg leg en wijken niet van mijn zijde, er zal toch maar iets lekkers vallen, je weet tenslotte maar nooit. De kinderen zijn inmiddels ook thuis en ik zet het schaaltje met kruidnoten op tafel. ‘Lekker mam!’ zeggen ze, en ze nemen een kruidnootje.

Inmiddels begin ik aan het avondeten, terwijl ik aan het koken ben sta ik met mijn rug naar de keukentafel waar het schaaltje met de kruidnoten staat. ‘Wie dekt er even de tafel?’ vraag ik terwijl ik mij omdraai. Dat is gek, het schaaltje met de kruidnoten is al leeg. Ik mopper dat ze niet zo’n schaaltje in een keer leeg moeten eten. Verbaasd kijken ze me aan, ‘ik was het niet mam, heb er maar eentje gepakt’. ‘Ja, dan heb ik het zeker weer gedaan zegt de ander’. Ik kom tussenbeiden, het maakt me nu niet uit wie het gedaan heeft, let er gewoon op. Alles hoeft niet ineens op en we gaan zo eten. De tafel wordt gedekt en ik zet het eten op tafel. Ondertussen blijven de beide jongens in alle toonaarden ontkennen dat ze iets met de verdwenen kruidnoten te maken hebben.  ‘Laat nu maar, help me liever even met opruimen’ is mijn antwoord. Even geen gezeur meer na een lange dag. Gelukkig had ik niet alle kruidnoten in het schaaltje gedaan en ik vul het nog een keer en zet het terug op de eettafel.

’s Avonds, wanneer we op de bank zitten, hoor ik rommelen bij de eettafel. We zitten met z’n allen voor in de kamer met de honden. Paco ligt heerlijk op de bank te slapen, hij snurkt zachtjes en is in een diepe slaap. Maar waar is Milka? Ik kijk, zie hem nergens, loop voorzichtig naar achter waar de eettafel staat en wat zie ik? Naast een leeg schaaltje kruidnootjes staat hij…. De stoelen waren keurig aangeschoven, dat weet ik zeker, maar ook Milka is niet gek, hij heeft eerst de stoel naar achteren geschoven, is daar opgesprongen, voorzichtig op de tafel geklommen en heeft het schaaltje met kruidnootjes helemaal leeg gegeten!

De dader was gevonden en het mysterie van de vermiste kruidnootjes was opgelost. Milka keek me heel schuldbewust aan, oeps, betrapt!! Maar ja, die kruidnootjes zijn zooooooo lekker vindt hij. Ik schiet in de lach, fout natuurlijk, maar die blik! Voortaan de kruidnootjes toch maar op de kast zetten, ik ga er in ieder geval vanuit dat de honden niet zo handig zijn dat ze een keukentrapje pakken om op de kast te klimmen. 😉

Het is nooit saai in ieder geval met onze twee honden en twee kinderen in huis. En de kruidnootjes? Als deze op zijn, dan haal ik pas weer nieuwe voor Sinterklaasavond, beter voor ons en voor Milka en Paco.

SONY DSC

Een fijne week!

Joosje