Bus

Vandaag ga ik een keer met de bus op stap. Gezellig met mijn zus een dagje naar Utrecht. Makkelijker en een stuk goedkoper dan de auto daar de hele dag parkeren.

Keek vanmorgen op de app van 9292, oeps, mijn geplande reisadvies kwam te vervallen…. Dan even snel doorhollen en een bus eerder proberen te halen, die was vertraagd en dat kwam mij net mooi uit!

Wat een timing, de bus en ik zijn er tegelijkertijd 👍. De buschauffeur en ik groeten elkaar en ik koop een retourtje. Snel een plekje zoeken om te zitten. De bus zit half vol, met iedereen op een zitplaats naast het raam, koptelefoon op of oortjes in, tas naast zich op de stoel. Niemand die even beleeft zijn of haar tas wegpakt, nee hoor, echt niet, maar een jongeman had zijn tas niet op de stoel naast hem gezet. Snel plof ik neer en we rijden. Het is stil, lang leve de mobiel waar eenieder op staart.

Tja, en wat doe je dan? Een blogje schrijven. De persoon naast me glimlacht een keer beleeft.

Dat is de tegenwoordige tijd. Iedereen is of lijkt in zichzelf gekeerd, gaat op in zijn of haar eigen wereldje. Dat allemaal mede dankzij onze telefoon. Ideaal, overal bereikbaar, muziek en app bij de hand, je hoeft je nooit te vervelen. Of is het wel zo ideaal? Onderling contact is er niet. Geen praatje links of rechts, geen oog voor elkaar.

Zo heeft alles zijn voor- en nadelen merken we maar weer. Ondertussen hobbelen we verder op weg naar Utrecht.

Fijne dag allemaal!

Joosje