Adoptie hond

Puppies, ze zijn zo schattig en vertederend. Ik kan er dan ook helemaal inkomen dat mensen als een blok vallen voor die mooie, grote, lieve, vragende puppie oogjes. Ze lijken je haast te hypnotiseren. Puppies zijn heel leuk, maar ook veel werk. Niks mis mee, als je de tijd ervoor kan nemen. Wij hebben ook een paar keer een puppie genomen, en overigens geen spijt gehad.

Toch is daar een keer verandering in gekomen. Het is alweer een aantal jaren geleden, onze jongste zoon was nog heel klein en hij was ziek thuis. Ik was bij hem op de bank gaan zitten met de laptop. Samen zaten we een beetje rond te snuffelen op het internet. Waarom we op marktplaats keken naar een cocker spaniel, dat weet ik niet meer. Wat ik nog wel heel goed weet is die ene advertentie, ik viel als een blok voor die foto. Het ging om een hond van 3 of 4 jaar oud, kwam uit het buitenland en was op zoek naar een nieuw huisje.

Tja, daar zit je dan. We hadden op dat moment al twee lieve honden, en ooit hadden we al drie in huis, maar om weer een derde hond erbij te nemen? Dat wordt vast een hoop protest. Bovendien moest ik nog wel een paar dingen nagaan. Ruimte? Dat is geen probleem. Tijd? Daar komen we wel uit. Hoe zouden de andere twee honden het vinden? Hoogstwaarschijnlijk geen probleem. Zou het een probleem worden om op drie honden te laten passen als we er een keer niet zijn? Ook dat was in orde. Protest? Ook niet. Dan nog de laatste vraag, zou de stichting waar de hond bij zat ons geschikt vinden? Als je het niet vraagt, weet je het ook niet. Dus contact gezocht, eerst via de mail, maar dat werd al snel naar de stichting bellen. We konden komen kijken, maar wat we ook besloten, we moesten er wel duidelijk over nadenken voor we een ja of nee zouden zeggen.

Een afspraak werd gemaakt. Daar stonden we dan met het gezin, afwachtend wat we te zien zouden krijgen en best nerveus. Een aardige vrouw waar de de afspraak mee hadden gemaakt kwam aangelopen met de hond aan de lijn, druk en enthousiast al trekkend aan de riem. Ze vertelde gelijk dat hij nog wel moest leren om niet zo te trekken, en dat ze hem daar in de bossen nog niet goed los durfde te laten. Er zat veel wild en een cocker spaniel is tenslotte een jachthond.

Binnenshuis konden we goed kennis met hem maken. Maar de hond, hij heette toen nog Amadeus, had erg veel oog voor onze twee honden die we bij ons hadden, en het was een gezellig speelfeest binnen, echt leuk om te zien. Om hem toch even goed kennis te laten maken met ons en vooral met de kinderen, ging mijn man even met onze twee hondjes het bos in. Amadeus nam een beetje afwachtende houding aan, maar was nog steeds vrolijk. Het leek wel of dat staartje niet anders kon dan kwispelen. Toen de bal in het spel kwam, was de vreugde voor hem en de kinderen compleet. Ze speelden heerlijk met Amadeus, en hij op zijn beurt genoot van de aandacht van de jongens.

Afspraak is afspraak, we namen afscheid van elkaar en ik zou op zijn vroegst ’s avonds bellen of we doorgingen met de adoptie van Amandeus. Beide partijen moesten er tenslotte van overtuigd zijn dat het een match was, de meeste adoptiehonden hebben tenslotte genoeg voor hun kiezen gehad. Het was stil onderweg, de anders aardig spraakzame jongens waren rustig. We hadden van te voren duidelijk uitgelegd dat we gingen kijken en dan thuis goed gingen overleggen of we tot adoptie over zouden gaan. Dat Amadeus de harten van de jongens had gestolen (en van ons) was wel duidelijk.

Thuis weer de voor- en nadelen op een rijtje gezet. Goed nadenken, en dan een conclusie trekken. ’s Avonds zou ik bellen… De beslissing lag bij mij. Toen ik de kinderen naar bed bracht, keken ze met grote vragende ogen aan. ‘Mam’ begon het, ‘ik zou het wel heel erg jammer vinden als we het niet zouden doen’. Op dat moment nam ik echt de definitieve beslissing. Ik zei dat ik zo gelijk ging bellen om te overleggen wanneer we Amadeus konden halen.

Zo gezegd zo gedaan, een paar dagen later reed ik weer richting Apeldoorn waar we Amadeus hadden ontmoet. Nieuw halsbandje en een mooie penning gehaald met zijn naam en ons telefoonnummer erop. Wat was hij blij, toch een bijzonder momentje om hem zijn nieuwe halsband om te doen met zijn eigen penning. Hij had zijn huis gevonden.

Inmiddels hebben we Amadeus, die we omgedoopt hebben tot Paco, ruim 7 jaar! Hij is inmiddels ouder en iets rustiger, maar nog steeds de meest sociale hond ooit. Altijd vrolijk, blij, gezellig en nog steeds speels. Slapen is ook wel een hobby van hem die steeds meer tijd in beslag neemt, dat hoort bij zijn leeftijd. En dat trekken aan de riem? Dat was toch vrij snel afgeleerd.

Om dit toch wat lange verhaal kort te maken, voor ons geen pup meer in de toekomst, maar een lieve adoptiehond! Een hond een tweede kans geven is iets waar je echt geen spijt van krijgt. Je krijgt er een lieve, dankbare hond voor terug die zo’n kans drie dubbel en dwars verdient.

Joosje

alas-rescueteam