Sportschool perikelen

Het is nog maar kort dat ik naar de sportschool ga. Om precies te zijn ben ik deze maand gestart, en zoals ze zeggen ‘alle begin in moeilijk’. Nu moet ik eerlijk toegeven dat mijn conditie, die ik zelf nogal bedroevend vind, schijnbaar wel een beetje meevalt. Maar voor de rest…. die spiegels vind ik tot nu toe best een dingetje. Maar oké, ik ben er natuurlijk niet voor niks dus dan maar niet te veel kijken en doorgaan.

Onze jongens probeer ik zo nu en dan ook mee te slepen om te sporten, een beetje extra conditie opbouwen kan voor hun zeker geen kwaad. Dus hop, mee met mij de fitnesszaal in. Nadat ik was ingelopen en de crosstrainer te hebben gedaan, zat ik ala bezwete, rode tomaat op de hometrainer. Even iets makkelijker dan de crosstrainer vind ik zelf. Hè hè, even puffen en uitzweten. Stapte onze jongste doodleuk op de hometrainer naast me, keek me aan, zag aan hem dat er iets was, maar hij keek weer weg. ‘Wat is er?’ vroeg ik aan hem. Hij keek me aan en vroeg ‘Mam, wat ben je aan het doen?’ Ik keek hem verbaasd aan. ‘Je ziet er raar uit zo. Had je make up op of zo? Want dat zit nu hier!’ en hij wees tot halverwege zijn gezicht. Oké….ik was al rood, maar voelde met toch nog net een tikkeltje roder worden. Toch voorzichtig in de spiegel gekeken. Oeps! Inderdaad, ik had ’s morgens een beetje make-up opgedaan, en dat zat nu verspreid over mijn wangen in plaats van rond mijn ogen, die waren totaal make-up vrij. Snel met een handdoek mijn gezicht schoongemaakt. Zuchtend zag ik onze jongste kijken en zijn hoofd schudden. ‘Wie doet er dan ook make-up op als je naar de sportschool gaat?’ hoorde ik hem mompelen. Oeps!

Bij ons op de sportschool kun je naast fitnessen ook meedoen met groepslessen. In het schema staat ook Zumba. Zou het iets zijn? Ik mag qua sporten eigenlijk alles proberen. Er staat duidelijk bij aangegeven dat je het op je eigen niveau doet en je voor Zumba echt geen enorm ritmegevoel nodig hebt. Toch maar eens de sportschool bellen om te vragen of ik dat nou echt zou kunnen. Maar natuurlijk was hun antwoord, sterker nog, ik kon die avond al meedoen met Zumba. Dan moest het er toch maar van komen. Een beetje schoorvoetend liep ik de sportschool binnen en ging de zaal in. Het was vrij rustig, gelukkig! Een vriendelijke instructrice stelde zich aan mijn voor en zei dat het best allemaal goed kwam. Gewoon gezellig meedoen is het motto. Ook dat viel mee qua conditie, het duurde echt langer dan vijf minuten voordat ik met mijn tong op mijn hielen stond. Sterker nog, ik had het de hele les vol kunnen houden. Misschien dat het ook wel komt doordat ik af en toe wel heel goed moest kijken wat we nou voor pasjes deden. In het begin was het in een rustig tempo, daarna werd de oefening herhaald in een dubbel tempo. En dat dubbele tempo, dat was nog niet zo dubbel bij mij, anders kwam ik met mijn lijf in de knoop. Tijdens één van de oefeningen draaiden we om, en zag ik tot mijn grote schrik dat ik met mijn rug voor het raam stond waar andere mensen rustig hun kopje koffie of sportdrankje konden drinken, de bar! En ik dacht nog wel dat ik me heel slim had opgesteld, achteraan zodat niemand me echt zou zien en ook nog achter de instructrice, kon ik haar volgen en zij iets minder naar mijn gestuntel kijken. Met mijn rode tomaat hoofd keek ik door het raam. Voor de entertainment had ik naar mijn gevoel wel gezorgd. Allemaal dames die al jaren en jaren aan Zumba doen, en ik, totaal geen ritme en de eerste keer…. Ach, pech dan maar, stond hier toch al. Gelukkig heeft niemand echt gekeken hoor, dat was mijn eigen gevoel. En eigenlijk was het best wel leuk, en voor herhaling vatbaar zelfs. Dat viel dan toch weer mee. De rode tomaat in het rode shirt (moet toch echt eens gaan kijken naar een onopvallend zwart shirt) gaat het toch nog een keer weer proberen.

Dus voor degenen die vanavond sporten en een rode tomaat in de zaal zien die een poging doet om de pasjes van Zumba onder de knie te krijgen, dat ben ik dan voor poging twee. ;-). Een fijne dag allemaal.

Joosje